تکیدگی صورت ها را که بتکانی
شاید
لبخند فراموش شده یی را بیابی
که از چشمه های هزاران ساله سیراب شده باشد.
لبخندی بین هزاران لب
که به شکوه
غم ها و تنهایی شان را تقدیس می کنند و
ترحم را گدایی
لبخندی
خسته
زخم خورده
اما
پیروز بازگشته
از جنگ زندگی
|
|
| نوشته 388 (در ستایش انسان) |
|
تکیدگی صورت ها را که بتکانی شاید لبخند فراموش شده یی را بیابی که از چشمه های هزاران ساله سیراب شده باشد. لبخندی بین هزاران لب که به شکوه غم ها و تنهایی شان را تقدیس می کنند و ترحم را گدایی لبخندی خسته زخم خورده اما پیروز بازگشته از جنگ زندگی |