فکرم حسابی مشغول است و هر کاری می­کنم سر درس نمی­رود. این شد که در برنامه­م تغییر به وجود آوردم: قرار بود شب یک ساعت بنویسم. جاش حالا می­نویسم.

تازه صبحانه مان را تمام کرده بودیم که دیدیم یک میمون دم دراز وارد آشپزخانه­مان شد، انگار نه انگار ما هم تو اتاق بغلی هستیم، با وقار تمام رفت رو کابینت و از رو یخچال ظرف انجیر خشکه­ها را برداشت و با خونسردی تمام رفت بیرون.

قبل­تر یک روز آمده بودم خانه و دیده بودم که آشپزخانه به هم ریخته و پلاستیک نان پاره شده و گوشه­ی چند نان جویده شده، لبه­ی پلاستیک نان شکلاتی بود (در nutella را هم باز کرده بود و خورده بود ظاهراً)، چند سیب زمینی گاز زده هم به چشمم خورد.

نکته­ی مثبت قضیه این است که هیچ شیشه­یی، مخصوصاً شیشه­های ترشی را نشکسته.

باید حفاظ آشپزخانه را توری بکشیم. اول فکر می­کردم که پنجره باز بوده که آمده تو. امروز اما دیدیم که از لای نرده­های باریک تو آمده، تخم جن.

اما فکرم اصلاً مشغول میمون نیست. مشغول هزار و یک چیز دیگر است، مثل دیگ آش رشته همه­ی فکرها دارند تو سرم قل می­خورند. دیروز کلیپ جالبی از TED دیدم درباره­ی صحبت کردن با دیگران درباره­ی هدف­های شخصی که روان­شناس­ها دریافته­ندکه اگر فردی درباره­ی هدف­هاش با دیگران صحبت کند احتمال رسیدن به آن کاهش می­یابد چون با شنیدن تحسین دیگران مغز کار را تمام شده تلقی می­کند و رضایت ایجاد شده، فرد را تنبل می­کند.

به همین دلیل قرار نیست درباره­ی فکرهام چیزی بنویسم.

درباره­ی چی پس می­خواهم بنویسم، نمی­دانم. شاید چون مدت­هاست ننوشته­م. فقط می­خواهم بنویسم. فقط می­خواهم کلمه تایپ کنم و چندان در قید و بند چگونگی­ش نیستم.

یک­سال می­شود مالزی هستم. دو روز پیش سالگرد­ش بود. یک سال می­شود که خانواده­م را ندیده­م. یک سال می­شود که دوست­هام را ندیده­م. یک سال می­شود که در خیابان مطهری رشت و انقلاب تهران قدم نزده­م.

یک سال می­شود که تو خیابان دعوا ندیده­م، یک سال می­شود که با فکر این که جنس گران شده به سوپر مارکت نرفته­م، یک سال می­شود که از پیله در آمده­م.

عجب اشتباهی کردم ها، دریچه­های سد را باز کردم و جریان خاطرات دارد من را با خودش می­برد. اگر بگذارم جولان بدهند حالا حالا ها ول کن نیستند، پس بهتر است نوشتن را قطع کنم که بروند پی کارشان، اگر بروند.