نوشته ۲۲۴ (پیکاسو! پیکاسو!)

 

عکس اساساً تصویری با پرسپکتیو است. تماشاگر بیرون از تصویر است. یک نقطه­ی گریز هم وجود دارد که از لحاظ نظری می­تواند به ابدیت تشبیه شود. اگر ابدیت همان خداوند بوده باشد، تماشاگر و ابدیت نه هیچ نوع رابطه­یی با هم دارند و نه می­توانند داشته باشند. پس به نظر من این خداوند است که در آخر قرن نوزدهم مرده است.

اما وقتی که پرسپکتیو را واژگونه کنید، یعنی همان کاری که پیکاسو توسط کوبیسم کرد، تماشاگر تمام سطوح یک شئی را در یک آن می­تواند ببیند که در همه جا هست و در فضا جابجا می­شود. پس ابدیت در همه­جا موجود است حتی در درون تماشاگر.

                             بخشی از سخنرانی دیوید هاکنی درباره ی کوبیسم در هاروارد

پ.ن. در یکی از خبرهایی که گروه روزنه برام فرستاد، نظرسنجی در مجله ی GQ انجام شده که مردان ۵۰ مرد خوش تیپ ۵۰ سال گذشته را انتخاب کنند، دیوید هاکنی هم جزوشان بود. عکس ش را گذاشتم تا شما هم ببینید. جالب تر این که Iggy Pop که با Tom Waits در قهوه و سیگار بازی کرده و عکس ش در نوشته ی قبل است، جزو ۱۸ زشت مشهور جهان انتخاب شده.