نوشته ۹۵ (ماجرای من و دانشگاه یا ترک خوردن در اثر اختلاف حرارت)

دیروز پروفسور دوهامل آمده بود دانشگاه­مان و سخنرانی­ش درباره­ی چطور خارج رفتن و ادامه­ی تحصیل در فرانسه بود. برای آشنایی بیش­تر باید بگویم که در مسائل ارتعاشات برای محاسبه­ی تغییر مکان جسم مرتعش تحت بار گذرا مانند انفجار، از انتگرال دوهامل استفاده می­کنیم.

چند نکته­ی جالب درباره­ی این جلسه وجود داشت:

اول این که پروفسور طبق برنامه­ی از پیش تعیین شده ساعت 3:30 سخنرانی­ش را شروع کرد و طبق برنامه 4:30 تمام شد. در حالی که دانشجویان وسط سخنرانی یکی یکی و با بی خیالی می­آمدند تو و از جلوی چشم­های متعجب­ش رد می­شدند – البته ده دقیقه که گذشت خودش را با آن منطبق کرد-

دوم وسط سخنرانی اعتصاب دانشجویان و تجمع و شعار دادن­شان در محوطه­ی دانشگاه شروع شد که این بار هم پروفسور مانده بود این­جا چه خبر است. شانس آوردیم که پروفسور فارسی بلد نبود. آخر اعتصاب هم طبیعتاً یار دبستانی همراه با دست و تشویق دانشجویان بود.

سوم اواخر سخنرانی از دانشجویان و اساتید با آبمیوه و کیک پذیرایی شد و پروفسور با بهت نگاه می­کرد که همه دارند می­خورند و صدای قرچ قروچ باز کردن کیک و بعد ملچ ملوچ خوردن فضا را پر کرده بود. جالب­تر این که یکی از اساتید در فاصله­ی برداشتن کیک تا پایین آوردن دست­ش، بازش کرد.

نتایج مهم: ما عادت داریم وقتی می­خواهیم صمیمیت­مان را نشان بدهیم با مشت می­زنیم پشت طرف و می­گوییم ما خیلی باحالیم. با ما حال می­کنی؟

دستگاه مختصات ما همیشه محلی است و اصلاً بلد نیستیم جهانی نگاه کنیم و حتی برامان مهم نیست یاد بگیریم جهانی نگاه کنیم.

ما با پیژاما به مهمانی می­رویم و بعدش می­گوییم چرا آدم حساب­مان نمی­­کنند. آن­وقت کل مهمانی را هم زیر سوال می­بریم.