نوشته ۳۴۲ (...)

شوقِ 

کشف گر گرفتن شاخه از جهش جرقه یی ناگهان، 

جاش را به اطمینان گرمی نیم شب داده 

                           که بیدار می شوم و می بینم کنارم خوابیده یی: 

سرت فرو رفته در بالش 

لب هات نیمه باز 

            و دست م به نوازش موهات یک لحظه حتی باز نایستد. 

در راه هزار آتش بازی دیده م 

که لبخندی آورده بر لب م 

غذای تو اما 

               به وجد می آوردم 

                                     و زندگی را 

                                                   با تمام وجود 

                                                                    احساس می کنم.