نوشته ۱۰۹ (بعد مدت ها شعر)

همه­ش از آن شبی شروع شد

که از خواب­هامان عکس گرفتیم

  و چسباندیم­شان

            به دیوار اتاق

              روی در کمد

                  زیر شیشه­ی میز تحریر

                        بالای تخت­خواب

مرد دست­هاش گرمِ مرگ بود

و این اتفاق خراب شده از ترک­های دیوار جان می­گرفت

      حتی کنج هم دهان باز کرده بود؛

                                   می­خندید

همه­ش از شعرهای من شروع شد

    و از شفافیت لبخندت

            با عکس­­هایی که رویامان در چشم­هاشان فاش بود

            ترس حمله­ی دیوار در پشت­شان

            صدای به هم خوردن درهای کمد در گوش_­­شان

            چسب­های ضربدری روی شیشه­ی میز تحریر بر لب­هاشان

مرد از عکسی نیم­سوخته پرید بیرون

با پای چوبی و صورتی که داد می­زد "ببینین، من هم آدم­م"

گردن­بندی از چشم در گردن­ش

تاجی از چشم بر سرش

دست­بندی از چشم دور دست­ش

گور بابای گودو

از دور دست صدای باد می­آمد که فریاد را می­بلعید

جان به لب­مان رسانده بود، مرد

بوسیدم­ت

            سرت را گذاشتم رو سینه­م که نبینی چنگ انداخته به موهای دخترک خواب دی­شب­مان و دارد باهاش می­رقصد

            تتق تتق تتتق     تتق تتق تتتق

            غرژ غروژ           غرژ غروژ

جنگ پای چوبی بود و چوب کف اتاق و فریادِ "تو رو خدا، نه" ِ دخترک در گلو گیر کرده بود.

ترک­های دیوار عمق می­گرفت

دیگر ماه را می­توانستم ببینم که داشت آب می­شد

       غرقِ عرق بود مرد و می­خندید و

                                                دخترک

                                                            بی­هوش در دست­هاش می­چرخید دور اتاق

خانه داشت خراب می­شد...

ترک کمر دیوار را دور زده بود

مرد دست­هاش به دور دخترک

           حالا از ماه هلال مانده و

                   از ما..................