نوشته ۱۸۳ (دلتنگی یک در یک)

"اپیدمی­ها وقتی تمام می­شوند که میکروب­ها از سم خودشان به تنگ بیایند. روبسپیر را دست گیوتین دادند چون حرف­هاش داشت تکراری می­شد و ناپلئون نتوانست بیش­تر از دو سال مقابل تورم نشان لژیون دونور تاب بیاورد. شکنجه­ی آن دیوانه این بود که به ناچار باید هوس ماجراجویی نیمی از اروپای بی­حال را بخواباند. هدفی سخت. همین هم او را کشت.

در حالی که سینما این حقوق­بگیر تازه رویاهای ما را می­شود خرید. می­شود یکی دو ساعتی مثل روسپی­ها به خدمت­ش گرفت.

به علاوه عکس بازیگرهای امروزه را محض اطمینان به همه جا آویزان کرده­اند، بس که دلمردگی همه­جاگیر است. حالا دیگر در خانه­ها هم عکس­شان همراه هیجان­شان دیده می­شود و چهره­ی خودمانی­شان طبقه به طبقه غلغلک­ت می­دهد. هر دری از سنگینی­شان می­لرزد. کدام­شان می­تواند بیش­تر از بغل­دستی­ش به لرزه بیندازد، شهامت به خرج دهد، محبت بپاشد و بیش­تر از بغل­دستی­ش افسار پاره کند؟ حالا دیگر مستراح­ها و سلاخ­خانه ها و نوانخانه­ها را هم با این عکس­ها تزیین می­کنند، فقط به این خاطر که سرت را گرم کنند، حواس­ت را پرت کنند و بگذارند سرنوشت­ت را فراموش کنی."

                                                            سفر به انتهای شب