نوشته ۱۹۰ (یک شعر)

دنیا

     برای من زندگی شده بالا و پایین یک خط

     تصویر من انعکاس نور است فقط

            خودم اما راه­م را کشیده­م تا بروم

مسیر آن قدر طولانی است و دست انداز دارد که باید بالا و پایین بروی و منتظر ویرگولی که نمی­آید بمانی و بعد که دیدی خبری نیست بایستی و نفسی تازه کنی

فکر می­کنی دیگر این راه را نمی­روی

اما ادامه­ی مسیر شباهت مادرزادی به قبل­ش دارد با همان دست­اندازها و بالا و پایین رفتن­ها و منتظر ویرگول ماندن­ها و دیگر حتی نفس­ت بالا نمی­آید تا فحش بدهی

رسیدیم به یک چار دیواری

q

دنیا

به­تر است بروم بروم بروم بروم دیگر... نمانم بروم نمانم

عکس زنی لخت را به چهار دیوار چسبانده بود­ند از چهار رخ

با چشم­های خسته و تن خواهنده لبخند می­زد

داشت به زندگی­م گند می­زد

باید آن­قدر می­چرخیدم و می­دیدم­ش تا برام زنی شود کامل

        تصویر قبل را می­گذاشتم کنار تصویر بعد

            آن­قدر این توهم (شبیه رقص صوفیان ­ست نه) ادامه داشته باشد

            که در آغوش­ش بگیرم و با کبریت­ش سیگاری بگیرانم

راه کش می­آید

     قوسی به خودش می­دهد

سر پیچ پسرکی ایستاده

            لبخندش ترک خورده

            دست­هاش فلک شده

چشم دوخته به بلندگوی بالای سرش

                     که دارد یخ در بهشت به­ش می­فروشد

                        بمالد کف دست­ش

نه دنیا

            هنوز زود است باید بروم بروم بروم بروم بروم بروم

            باید گم و گور کنم خودم را در راه

باید منتظر اتفاقی ناگاه بمانم اما پستی بلند راه مانند دندانه­های شانه است

                                    همه­شان عین هم

            و این خط به جای نقطه به سه نقطه می­رسد

                                    سیاه­چاله­یی که جان می­دهد برای تفسیر

                                    و جولان دادن یک مشت مغز زوار در رفته

                                                برای چوب در چاله کردن

£

دنیا

ساعت­ها روی سرم شن می­ریزند

بلندگوها دروغ می­گویند

همه دوره­م کرده­ند و از دوره­یی حرف می­زنند که یادم نمی­آید

چرا دنیا؟