نوشته ۲۰۰ (those were the days)

علاقه­ی من به ریاضیات از اعداد شروع شد و می­توانم شور فیثاغورث را در خدا نامیدن­ش درک کنم. مخصوصاً صد، دویست، هزار: برام مفهوم تکامل را دارند. مثل سربازی که آرام آرام برود جلو تا از بین برود و جاش وزیر بنشیند، عدد هم زیاد می­شود تا به صفر برسد و بعد یک واحد اضافه شود به یکان بعدی. تاثیرش در زندگی من به حدی­ست که دست خودم باشد کار را از سر ساعت شروع می­کنم. مرحله­ی بعد، یک پله جلو رفتن.

دویستمین نوشته هم دست­م را شل کرد. نمی­دانستم چه بنویسم. ذهن درگیر کار و سمینار چه می­تواند بگوید غیر دانشگاه و اسکله و شمع. تا این که دوباره آهنگی را که گذاشته­م تو وبلاگ گوش کردم، دوباره مو به تن­م سیخ شد و دیگر دست خودم نبود. یاد میخانه­ی خودمان افتادم که با دوست­هام بودیم و سرمان پر بود از رویا و شور، میخانه­یی که هر از گاهی دور هم جمع­مان می­کند. می­نشینیم و بی­خیال­ِ مهندسی، از ادبیات و سینما و نقاشی و هر تصویری که ما را میخ­کوب کرده، لرزاندَتِمان، حرف می­زنیم. بی­رحمانه بزرگ شدیم ولی هنوز هم می­توانیم از شوری که داریم حرف بزنیم. از لحظه­هایی که همه­شان بی­نظیر بودند. از ابدیتی که در حرف­هامان به چشم می­خورد.

کاش این ترانه مال من بود تا قدرت تقدیم­ش را داشتم: تا به مادرم بدهم­ش که آرزوهاش را زود از  دست داد و ما جاش را گرفتیم. هوش­ش فدای این عقیده شد که می­شود زندگی به­تری برای مردم خواست (ایده­آلیسم چه شورهایی را که زنده به گور نکرده). این ترانه­­ی مورد علاقه­ش است. ترانه­ی Delilah هم همین­طور. خواننده­هایی که کشف­شان می­کنم باهاشان زندگی کرده. انگار که رفته باشی سر صندوقچه­ی قدیمی و چیزی را با خوش­حالی بیرون آورده باشی که اشک بکشاند به چشم­هاش. حتماً خیلی بیش­تر از من معنی این آهنگ را فهمیده.

Once upon a time, there was a tavern

Where we used to raise a glass or two

Remember how we laughed away the hours

Think of all the great things we would do

Those were the days, my friend

We thought they'd never end

We'd sing and dance forever and a day

We'd live the life we'd choose

We'd fight and never lose

For we were young and sure to have our way

Di di di di di di

Di di di di di di

Di di di di di di di di di di

Then, the busy years went rushing by us

We lost our starry notions on the way

If, by chance, I'd see you in the tavern

We'd smile at one another and we'd say

Those were the days, my friend

We thought they'd never end

We'd sing and dance forever and a day

We'd live the life we'd choose

We'd fight and never lose

Those were the days, oh yes, those were the days

Di di di di di di

Di di di di di di

Di di di di di di di di di di

Just tonight, I stood before the tavern

Nothing seemed the way it used to be

In the glass, I saw a strange reflection

Was that lonely woman really me

Those were the days, my friend

We thought they'd never end

We'd sing and dance forever and a day

We'd live the life we'd choose

We'd fight and never lose

Those were the days, oh yes, those were the days

Di di di di di di

Di di di di di di

Di di di di di di di di di di

Di di di di di di

Di di di di di di

Di di di di di di di di di di

Through the door, there came familiar laughter

I saw your face and heard you call my name

Oh, my friend, we're older but no wiser

For in our hearts, the dreams are still the same

Those were the days, my friend

We thought they'd never end

We'd sing and dance forever and a day

We'd live the life we'd choose

We'd fight and never lose

Those were the days, oh yes, those were the days

Di di di di di di

Di di di di di di

Di di di di di di di di di di

Di di di di di di

Di di di di di di

Di di di di di di di di di di

La la la la la la

La la la la la la

La la la la la la