نوشته ۲۳۴ (وقتی حواس ش نیست یک تکه بکن)

1.      یکی از قسمت­های کارتون پلنگ صورتی که احتمالاً اسم­ش عصر حجر بود، داستان استخوانی را روایت می­کرد که پلنگ صورتی و کارآگاه و دایناسور و شخصیت دیگری که یادم نیست از هم می­دزدیدند و هیچ کدام نمی­گذاشتند دیگری به استخوان برسد. در نهایت هم استخوان از دست ­شان می­افتد تو آتشفشان (شاید هم ته دره، یادم نیست: بالاخره به هیچ­کدام­شان نمی­رسد)

2.      حیوانات را دیده­اید که سر یک تکه غذا با هم می­جنگند، هر کدام می­خواهند تکه­ی بزرگ­تری را مال خود کنند، تکه­های غذا را از دهان هم در می­آورند. این قانون جنگل است.

3.      هر روز از خواب بلند می­شویم. می­رویم نانوایی و اگر نان خمیر باشد احساس می­کنیم به­مان ظلم شده و شروع می­کنیم به غر زدن. تو تاکسی می­نشینیم و باید حواس­مان باشد راننده به جای 250 تومن 300 تومن نگیرد، می­رویم لباس بخریم و با مغازه­دار سر 1000 تومن طوری چانه می­زنیم که انگار آخرین برگ درخت مان است. بدبختی این روند حیوانی نیست، بدبختی این است که به این روند عادت کرده­یم و نمی­شود عوض­ش کرد و بدبختی بزرگ­تر این است که قانون و معیار نداریم.