نوشته ۳۵۹ (شعر)

هنوز هم به طرز غم­انگیزی شاعرم

سر هر شعر می­گویم این آخرین­ش است اما

هنوز هم سیزیف­وار شاعرم 

دیوارهای دانشکده

دیوارهای دانشکده

دیوارهای دانشکده

دیوارهای دانشکده

آسانسور خراب و

                         راه پله­یی آن گوشه

                         که روزی هزار بار بالا و پایین می­روم­ش

                                    رویاهام یکی یکی روی پله­یی می­نشینند تا خستگی در کنند و

                                                                                              دود می­شوند.

هنوز هم لای فرمول­ و فولاد شاعرم  

کلمات

        تالاپ

              می­افتند توی ذهن

                        تصویر پشت تصویر

                        تصویر پشت تصویر

آن­قدر شنا می­کنم تا

                        با افق به توافق برسم.

هنوز هم به طرز هیجان انگیزی شاعرم  

نه از جاودانگی خبری هست

نه از تقوا:

            جنگ یک مشت استخوان مرغ است با زخم­های دهان­ باز کرده از گرسنگی

و تو! پروانه­ی کوچک که بی­پروا به آتش می­زنی،

            و تو! جنونِ اسطوره­ی جهان­گیر شدن که زمین­گیر شده­ای،

جنگ براتان تسکین است

            تا دردهای مادرزادی­تان را فراموش کنید.

هنوز هم رنج می­کشم و شاعرم.  

دنیای من،

چنان آشفته و شلوغ و پرتلاطم است که گاهی

در کوچه پس کوچه­های شیارهای مغزم

                        گم می­شوم.

آن وقت با لبخندی که می­خواهد آبرودار باشد به دیگری نگاه می­کنم و سر تکان می­دهم.

            و ترس­م از این است که دعوت­ش کنم

                         به خانه­یی که برای نشستن

                           باید کاغذها را کنار بزنی

و بعد

   نگاه سنگین­ش را تحمل کنی.

هنوز هم به طرز وسواس­گونه­یی شاعرم.  

تو اما،

نشسته­یی تو بالکن و نگاه­ت دویده تا دماوند

لیوان چای را دو دستی گرفته­یی و گرمای رخوت­ناک­ش  

تو را تا پیاده­روی­های جنون­آمیزمان می­کشاند که تهران را کم می­آوردیم.

سرت را برمی­گردانی و می­بینی

                                        نگاه­م از موج­های موی سیاه­ت آن­طرف­تر نمی­رود

                                                                                     هنوز