نوشته 399 (آرامش در حضور دیگران)

امروز، اعتبارم پیش خودم رفته بالا و تا حد زیادی خوش­­حال­م: وقتی از موضوعی عصبانی می­شوم به جای این که بروزش بدهم و کار را خراب­تر کنم، سعی می­کنم تا ده بشمارم؛ حداقل­ش این است که دیگر مثل قبل عصبانی نیستم. بعد هم کم کم عصبانیت­م کم می­شود و می­بینم که آن موضوع اصلاً ارزش عصبانی شدن نداشته. آن وقت است که لبخند رو لب­م می­آید و آرام می­شوم.

این که دارم افکارم را این­جا می­نویسم، برای این است که منظم­شان کنم؛ ببینم در این مسئله من درست فکر می­کنم یا نه. مهم­تر از آن خوش­حال می­شوم که به بحث گذاشته شوند و نظر شما را هم درباره­شان بدانم.

مسئله از این جا شروع شد که رفتار من از نظر یکی از نزدیک­ترین اقوام­م بی­ادبی تعبیر شده، برای این که مسئله را تشریح کنم مثال­ش را بگویم که جلوی بزرگ­ترها پام را دراز می­کنم، موقع سلام و احوال­پرسی با بزرگ­تر­ها بلند نمی­شوم از جا و این چیزها. شاید این مسئله و ایراد برای افراد دیگری هم مطرح شده و آن­ها را هم آزرده باشد، بنابراین باید بررسی­ش کنم.