چقدر خوب که آرام نشسته یی و چشم دوخته یی به افق. همه چیز ساکن است و حتی پلک هم نمی زنی. حتی صدایی هم نیست.
چقدر خوب که حرفی نداریم با هم بزنیم. لازم نیست امتحان کنی. دهانت را با نخ و سوزن دوخته م.
رویام اگر این جا بود دعوام می کرد چرا این قدر تلخ ولی هنوز به خودم نرسیده...
چقدر سکون خوب است. با حدقه یی بدون چشم یا با حدقه یی که جهان توش نشسته.
آرامش ؟؟؟
همیشه یاده
" و آیدا لبخند آمرزشیست "
میافتم
خوش به حال شاملو که
که
که آیدایی واسه دیدن خنده هاش و رسیدن به آرامش داشت