نوشته ۱۱۵ (بدون نام)

حالتی از دوست داشتن به­م دست داد

                        حوصله­ش را نداشتم

دست رو دست گذاشتم تا کم رنگ شود.

چشم­هام دو کاسه­ی توهم بود

گوش­هام پرِ جازِ سفر به دور دست

            تو اما تکرارِ همین که هست...

می­توانی آن­قدر

                 بالا بروی

                        پایین بیایی

                                    تا

                                    بالا بیاوری

با این همه من تابِ ماندن در موج موهات را ندارم

            افق نزدیک است

            برات دست تکان می­دهم

                        دست­هات پرِ صدف­های شکسته است

عشق، شعله­ی کبریتی­ست که سیگاری بگیرانی

            بنشینی گوشه­ی اتاق و رویا ببافی

                        برای زمستان

در شعرهام کشف سرزمین تازه است

دیگر خبری از نشستن در اتاق و

منتظرِ الهام ماندن نیست.

خیابان­های سنگفرشِ زیر نور ستاره­ها

            رقص با جاز زیر پل

دست­هایی که ابدیت را در لحظه­یی باز می­آفرینند

            و با بوسه­یی می­میرند.