نوشته ۲۷۱ (بهار است دیگر، کاری ش نمی شود کرد)

پارک خانه­ی هنرمندان، رو نیمکتی در ضلع غربی نشسته­م و دارم به ماهان فکر می­کنم. دو تا پسر دو متر آن­طرف­تر دارند والیبال بازی می­کنند. این­طور که پیداست یکی دارد به آن یکی تمرین می­دهد. یاد معلم­ ورزش سوم راهنمایی­مان می­افتم که بدمینتون به ما تمرین می­داد و یک نقطه می­ایستاد و توپ را به این طرف و آن­ طرف زمین می­فرستاد و باید توپ را طوری به­ش پاس می­دادیم که از جاش تکان نخورد. اسم­ش محمود صابر همیشگی بود.

مادرش نگران­ش است. می­گوید مدرسه به­ش سه اخطار داده و هر کس سه اخطار بگیرد دیگر ثبت نام­ش نمی­کنند و با کلی دوندگی یکی از اخطارها را پاک کرده­ند. می­گوید شب­ها خواب­ش نمی­برد. باهاش یک­خورده حرف می­زنم و از این مدرسه­ها و معیارهای مزخرف­شان انتقاد می­کنم که دانش­آموزان را به ماشین­های درس­خوانی تبدیل کرده­اند. ماهان را ببینی شبیه پایل است، تو غلاف تمام فلزی. چشم­هاش همان­طور بی­حالت و مسخ شده. به مادرش می­گویم بچه خودش بخواهد تو هر مدرسه­یی می­تواند درس بخواند و تو کنکور رتبه­ی خوبی بیاورد. مادر است دیگر، باید نگران باشد، البته تو این کشور حق دارد نگران باشد. به هر حال مثل بقیه­ی شاگردهام، براش نقش معلم ندارم، بیش­تر نقش "قلاب بگیر"، "راه آب باز کن" و هر چیزی تو همین مایه­ها دارم که عصبانی­م می­کند: این که فایده­یی ندارد براشان فلسفه­ی مباحث ریاضی و فیزیک را شرح بدهم، کاری که فقط احمقی مثل من می­کند، به جاش باید براشان تمرین زیاد حل کنم. به­شان هی تمرین بدهم که حل کنند و مهم نباشد می­فهمند یا نه. نمره­ی خوب بگیرند کافی­ست.

دختری با صدای بلند حرف می­زند که نگاه­م را برمی­گرداند طرف خودش. می­گوید: فکر کردی واسه دیدن­ت دارم می­میرم، به خودم قمه می­زنم، اصلاً نیا به درک. گوشی را قطع می­کند و می­نشیند رو نیمکت روبه­روی­م. پا می­اندازد رو پاش و سیگاری از قوطی سیگار در می­آورد و روشن می­کند: مثل نود درصد دخترهای سیگاری، چس دود می­کند.

چیزی که نگاه همه را به سمت­ش می­چرخاند وقتی از کنارش رد می­شوند، آرایش شدید، با رنگ­های تند و ابروهای رو به آسمانی­ست که سعی دارند خشن­تر نشان­ش بدهند. مانتوی تنگ و کوتاهی پوشیده و شلوار جین تنگ و کفش پاشنه بلند. سعی می­کنم مجسم کنم بدون آرایش چطور می­تواند باشد و هر کاری می­کنم نمی­توانم تصویر صورتی با پوست زرد و چروکیده را کنار بگذارم. با آرایشی که کرده مسن­تر نشان می­دهد. بالای بیست و پنج ولی گمان­م کوچک­تر باشد.

فکر می­کنم هماهنگی عجیبی بین حرف­هایی که با موبایل می­زد و ظاهرش وجود دارد. هر دوشان می­خواهند خودش را بپوشانند ولی آن­قدر ناشیانه است که بیش­تر لوش می­دهند: به نظرم حسابی احساساتی است و می­ترسد احساس واقعی­ش را نشان بدهد، نسبت به خودش تسلط ندارد. وقتی می­گوید فکر کردی به خودم قمه می­زنم واسه ندیدن­ت، احساسات­ش را با چنین تصویر تند و خشنی بیان می­کند، معلوم است چقدر براش ندیدن طرف مهم است و نمی­تواند این قضیه را پنهان کند. حتی این حالت می­تواند مثل کودکی باشد که اشتباهی کرده و به مادرش می­گوید مامان من این کارو نکردم! چون فکر می­کند مامان از این قضیه بو برده و می­خواهد انکارش کند، بیش­تر لوش می­دهد. شاید هم می­خواهد احساس فرد مقابل را تحریک کند، او را در موقعیت حساسی قرار دهد، صحنه­یی خشن براش ترسیم می­کند تا خودش را پررنگ­تر نشان بدهد، کاری که با ظاهرش هم انجام می­دهد.

سر صحبت را با مربی باز می­کند که بیست و هفت هشت ساله به نظر می­رسد، مربی هم براش تره خرد نمی­کند و خیلی سرد جواب­ش را می­دهد. اما براش این چیزها مهم نیست: باید خودش را نشان بدهد، یاد نورما هم می­افتم. طفلی، دل­م برای او هم می­سوخت.

می­گوید که می­خواهد والیبال بازی کند. خنده­م می­گیرد، با آن لباس و کفش بازی­کردن­ش باید جالب از آب در می­آید. مربی هم چیزی نمی­گوید ولی آن یکی خوشحال می­شود. فکر کنم هفده هجده سال بیش­تر ندارد.

همه هنگام رد شدن نگاه­شان می­کنند، انگار دارد به مقدسات یا غدد جنسی­شان حمله می­کند. جداً افتضاح بازی می­کند و فقط مال کفش­ش نیست که نمی­تواند بدود و مدام می­گوید توپ را جلوش بیندازند، ساعدها و پنجه­های ضعیفی دارد و ضربه­ها از کنترل­ش خارج است. کلاً هیکل­ش هم شکننده است.

دو تا پسر پانزده شانزده ساله هم که این ماجرا را می­بینند، می­آیند و می­گویند می­خواهند بازی کنند. آن­ها هم بدتر از دختر هیچی از والیبال سرشان نمی­شود. مربی می­کشد کنار، چهارتایی با هم بازی می­کنند. دختر مدام به همه دستور می­دهد، یاد می­دهد چطور بزنند و جاگیری کنند. صداش خیلی زیر است ولی بلند حرف می­زند.

می­افتد، می­خواهد ساعد بزند که پاشنه­ی کفش گیر می­کند لای شکاف یکی از موزاییک­ها. دویست بار می­­گوید شلوارم خاکی شد. پسرها حلقه می­زنند دورش و او جای این که شلوار را بتکاند، نوازش­ش می­کند. نمی­دانم چه بلایی دارد سر پسرها می­آید. تو این سن، خدا به دادشان برسد.

شاید هم همین یک ربع بازی کردن کنار هم را به یک داستان عاشقانه تبدیل کنند و برای دوست­هاشان یا هم­کلاسی­هاشان بگویند. می­توانند تا هر جا که بخواهند به­ش شاخ و برگ بدهند. هنوز هم داستان­هایی که تو مدرسه بچه­ها برای هم تعریف می­کردند یادم است.