نوشته ۲۸۳ (شعری برای روزهای از دست رفته)

هر چه فکر می­کنم کدام شعر بود و

                        کدام روز

که دست­هات روی میز بود و

     چشم­هات توی قاب

هر چه فکر می­کنم کدام شب بود و

                        کدام قایق

که گونه­هات گر گرفته بود و

     پاهات توی آب

هر چه فکر می­کنم کدام حال بود و

                        کدام حلول

که لبخندت با خیال­م بر خورد و

     دلتنگی­ت به روزمرگی

هر چه فکر می­کنم ......

m m m

دیگر گوشه­یی نیست برای نشستن

          و زنی برای شعر

پارک­ها پر عابرانی­ست که از بی­حوصله­گی­شان

                                    تار تنیده می­شود

دلنگ­ دلنگی که دل نمی­گشاید

سینماها پر مردان دست به سینه­ است و

              زنان تن­درست

با دنیایی کوچک و

   پرده­یی بزرگ

ونگ ونگی که مادرش را می­خواهد.

m m m

مانده­م کنار و راه می­دهم

به عابران:

هی بروند و بیایند و

       بروند و بیایند و

          بروند و بیایند و

             بروند و بیایند و

این راهِ بی­نهایت رفته را

زیر آفتاب داغ

بالا بیاورند

      استغفار کنند

            m m m

خطوط­م ساده­ست و محکم

چشم­هات ساده است و

دست­هات محکم

کلمه­هام....

هر بار می­رسم به کلمه

کل کلام می­رود از دست­م

ای اسپارتاکوس،

لحظه­یی نیزه و سپرت را بینداز زمین

بیا و در این سطر هنرنمایی کن

بس نیست این همه قصرها تاراج کردن؟

            m m m

دنیای من گسسته است

تصویرها پراکنده

            فکرهام می­آیند و می­روند

            فکرهام بازی­شان گرفته

می­خواهند دست بیندازند زندگی را

            با دست بسته